Litanie van het thuisgeluid — addendum
Litanie van het thuisgeluid — addendum is een soundscape opgebouwd uit thuisgeluiden die Jacob Vanneste en Charlotte Peys uit allerlei hoeken en kamers toegestuurd kregen. Het gaat om lo-fi opnames, volgens de kunstenaars kenmerkend voor het digitale tijdperk. Ze beluisterden de ingezonden opnames aandachtig en deelden ze in op basis van lengte. Alle thuisgeluiden worden op basis van toegewezen factoren afgespeeld. Hoe korter het geluid, hoe groter de kans dat het voorkomt. Het resultaat is een oneindige en toevallige klaagzang waarin een meta-thuisgevoel ontstaat, een klankband waarin vele huiskamers over elkaar schuiven, een litanie van thuisgeluid.
Deze compositie is een addendum bij het project Litanie van het thuisgeluid, waarin Vanneste en Peys negen auteurs uitnodigden om een literaire weerklank te formuleren gebaseerd op de ingezonden thuisgeluiden. Dit project kan je beluisteren op www.litanievanhetthuisgeluid.be.
De in Brussel gevestigde Jacob Vanneste (BE - 1990) behaalde in 2013 Cum Laude zijn master in Music in Percussion Performance aan het Koninklijk Conservatorium Brussel. Hij studeerde onder Bart Quartier, Gert François, Bart Bouckaert en Benjamin Van Esser. Hij volgde bij Pedro Guajardo eveneens een opleiding Audiovisual Composition in het Spaanse Granada. Zijn artistiek werk omvat hedendaags repertoire (solo en ensemble) met een bijzondere focus op electronics en performance. Jacob Vanneste zoekt in zijn stukken aansluiting bij aspecten uit de samenleving, geschiedenis, politiek en filosofie. De belangrijkste kern van zijn artistieke werk is creatie en verwondering, met grote aandacht voor de geluidservaring. Dit gaat vaak samen met avontuurlijke publieksopstellingen tijdens live-performances. Meestal werkt hij samen met componisten en kunstenaars uit andere kunstdisciplines.
In maart 2020 startte hij een samenwerking op met tekenaar Charlotte Peys (BE - 1987). Zij studeerde Cultuurwetenschappen in Maastricht en Illustratie in Gent. Ze beschouwt tekenen en schrijven als relationele aangelegenheden. Het is een trekken van lijnen, het zichtbaar maken van onderliggende verbindingen, het openvouwen van ruimtes. Ze zoekt in haar werk telkens opnieuw naar de meest passende vorm om een gesprek mogelijk te maken. Ze trekt lijnen tussen mens en niet-mens, tussen wat was en wat is, tussen feit en fictie, tussen mens en omgeving en heeft honger naar projecten waarin verbinding en ontmoeting met alles rondom centraal staan.
Hou onze Facebookpagina in het oog voor het komende programma.
